İpek Hanım Çiftliğinden gelen ürpertici yazı.

Merhaba,

Bu akşam Ada yı aldık yuva dan birlikte. Cem, haydi biraz dolanalım dedi Pendik te. Karnimiz ac tabi. Dışarıda yesek dedi, hiç canım istemedi. Niye mi; buyrun;

Her bakış açısına açığımdır, her konunun mutlaka bir alternatifi vardır derim ama bu yiyecek konusu öyle suistimale açık bir konu ki.

Offf.of. Biliyorum içiniz kararacak benim gibi ama paylaşmalıyım. Pinar hanimin yazdiklarina kulan verin lütfen;

Nişantaşı City's'te çok konuştuk geçen hafta. Çok sohbet ettik, çok sarıldık, çok gülüştük, çok dedikodu yaptık. :) Yazacağım diyordum konuştuklarımızı bu hafta. Aklımda kaldığı kadarıyla toparlayayım burada. :) 

Çiftliğin üretim yöntemleri hakkında sorular geldi. Hani tarımın hangi tohumlarla, hangi koşullarda yapıldığı değil de ne ölçekte, nasıl bir planda yapıldığı ile ilgili... Bu denli çok ürünün ekim - dikim planlaması, takibi... ''Hepsine nasıl yetişiyorsunuz?'' gibi bir soru geldi mesela. 

Hepsine yetişiyoruz. :) Hatta fazlasına da yetişiyoruz. Ekipman ve çalışan sayımız cidden fazla. Ekim - dikim yapılan araziler de bir o kadar büyük. Hani görgüsüzce rakamlara vurmak gerekir mi bilmem ama size giden ürünlerin bir o kadarı da Nazilli'de, çiftlikte satılıyor. Hatta ufak tefek butik oteller, cafe'ler, pastaneler ve birkaç da anaokulu var müşterilerimiz arasında. Planlı çalışılan dört büyük mutfak; ürünleri tartma, paketleme, kolileme işlerinde çalışan 75 maaşlı, sigortalı kadınımız var. Sebzelerin - sadece sebzelerin - yetiştiği alan 400 dekarın biraz üzerinde. Bu araziler oğlum Can'a ve kızım İpek'e ait. 3 traktör, 27 inek, dikim ve hasat zamanları gelen 40 tane de çapacımız var. Portakal, mandalina, nar, zeytin kestane ve incir üretimimiz talebin hayli üzerinde. Kolilerden çıkan kağıtlarda zaman zaman sebzeler için ''yetmedi'' notları görüp kızıyorsunuz, biliyorum. :) Bu ürünler ise fazlasıyla yetiyor, hatta artanı tüccarlara satılıyor. 

''Dışarıdan aldığınız ürünler var mı?'' sorusu geldi. Alıyoruz elbette. :) Listede, açıklamalarında da belirtilen pirinç, şeker, tuz gibi birkaç ürün haliyle benim üretimim değil. Bununla birlikte toplaması bizi çok meşgul edecek yabani otları kendimiz toplamıyoruz. Belli bir prim sistemi ile çalışanların annelerine, kardeşlerine, çocuklarına falan toplatıyoruz. En çok da bu sayede para giriyor zaten çalışanların evlerine. Kekik, Yabani Nane, Çam Sakızı, Çam Kozalağı, kapalı halde Künhar, Dağ Çayı, Hatmi, Altın Otu, Papatya, Isırgan, Ebegümeci, Eneç, Taze Kişniş, Hardal Otu, Biberiye Çalısı, Narpuz, Böğürtlen, Yaban Mersini, Kızılcık, Kuşburnu... Bunlar öyle tarlalara ekilip dikilen, hasat edilen şeyler değildir. Doğada kendiliğinden yetişir, birileri toplar, toplayana ait olur. :) Organiği, ekolojiği falan da olmaz bu tip şeylerin. İstanbul'da pek çok yer bu pazarlama stratejisini uyguluyor. ''Organik Adaçayı Geldi!''. Organik olmayanı yok ki bunun..? Hormonla yetişen, tohum atılan bir şey değil... Önemli olan tek şey toplandığı yerdir. Benim listemdeki bu ürünlerin toplanma alanları 1300 rakım'ın üzerinde. Araç yolu falan olmayan, pırıl pırıl alanlar... Araç yolunu bırakın hatta, kurşun, kuş bile uçmuyor. Şu dönemlerde çiftliğe gelip yaylaya çıkanlar gayet iyi anladı ne demek istediğimi. :)

''Herbisit ilaçlar'' hakkında konuştuk biraz. Ot öldürücü ilaçlar yani... Ben bunları hiç kullanmadım. Hiçbir zaman da kullanmayacağım. Bunun yerine kırk kişilik bir çapacı grubunu bugün bu tarlada, yarın şu tarlada çalıştırmak sanırım koca Ege'de sadece benim uyguladığım bir yöntem. Yabani otlar sadece ve sadece insan gücü ile sökülüyor. Gerçek bir zehir olan herbisitleri Ege'de kullanmayan tek üretici olabilirim. Adım gibi eminim hatta, öyleyim. Kimse ama kimse ot öldürücü atmadan dikim yapmıyor. Onca çapacının yevmiyesini göze alacak, sizin için ödeyecek tek bir çiftçi ile tanışmadım bugüne kadar. Çünkü yok. En ufak köyde, beş metrekarelik minicik bahçeciklerde bile yok.

Bunu bildiğim için köylüler ile güven ilişkimi sınırlı tuttum hep. Birkaç çiftçi ile anlaşıp kendi arazilerinde, benim kontrolümde, benim için dikim yapmaları iyi olabilir diye düşündüğüm de oldu. Yapmadım. Yine adım gibi biliyorum, illa ki sokarlardı herbisitleri. İpek Hanım Çiftliği'nin adını pırıl pırıl getirdim bugüne kadar. Öyle de sürdürmeye kararlıyım. Ekim - dikimler sadece bize ait arazilerimizde, bizim tohumlarımız, fidanlarımız ile bizim maaşlı çalışanlarımız tarafından yapılıyor. Herhangi bir çiftçi ile ortaklığım söz konusu değil. 

''Yeni müşteri kabulleri devam ediyor mu?'' diye soran birkaç kişi oldu. Kısmen evet, kısmen hayır... Sınırlı sayıda yeni müşteri kabul edebiliyorum bir süredir. Böyle de devam edecek gibi... Sizin eşiniz - dostunuz, akrabanız, arkadaşlarınızdan ileriye açılmamak en mantıklısı. Gerçek, hilesiz tarım ürünlerine ihtiyaç duyan annelerden, hastalardan ya da... Moda tabiri ile ''kantiteyi'' değil, hizmet kalitesini arttırmak istiyorum. 

Bizde olmayan, ancak almak istediğiniz bazı ürünler var. Bu konuda bir tavsiyem olup olmadığını sordunuz. Aylardır bu konuyu düşünüyorum desem yeridir. İnanın öyle bir pozisyondayım ki; bildiğimi, gördüğümü anlatmaktan çekinir hale geldim. Hangi birinden anlatmaya başlasam bilemiyorum. 

Benim Anadolu köylüsü ile ilk ciddi ilişkim Şirince'de olmuştu. Tarih 1997 ya da 1998... İstanbul'dan ayrılma kararı aldığımda, gidip Şirince'de bir Rum evi satın almıştım. Restorasyona başladık, sürekli gidip geliyoruz, komşularla falan tanışıyoruz... Hepsinin önünde bir tezgah var. Ev şarabı, hediyelik ürünler falan satıyorlar. Bir sabah kadastro görevlileri mi ne gelecekti, erkenden orada olmam gerekti. Sabahın köründe köy meydanına gidince bir de baktım bir tanker var orada. Herkes, elinde Coca Cola şişeleri, tankerin yanına gidip doldurtuyor. Olayı uzaktan görünce İstanbul'a alışık kafam ''Belediye su dağıtıyor herhalde...'' dedi. Sonra yaklaştım, baktım; bulanık, pembe renkli bir şey doluyor şişelere. ''Aa bu ne ya?'' dedim Şirince'deki arkadaşıma. ''......... Şarap Fabrikası'nın tankeri'' dedi. ''Haftada iki gün gelir, ev şarabı diye sattıkları şişeleri doldurur. Bu şarabın fabrika atığı, bozulmuşu da geliyor arada bir; o da ev sirkesi diye satılıyor.''. Şaşkınlıkla dinlerken o tezgahlarda satılan el yapımı bebeklerin, dantellerin, yün çorapların, patiklerin falan da Konya'daki bir toptancının getirdiğini öğrendim. 

Zeytinyağları? O da tankerle geliyordu. Karışım diyorlar adına. Pamuk ve kanola yağı ile karıştırılmış, sıkım sırasında sıcaklığı yükseltilerek öldürülmüş bir zeytinyağı idi tankerden akan. Coca Cola şişesine girip evlerin önünde, yol kenarlarında satılan her şey ''Köy Ürünü'' oluveriyor birden. Yumurta tavuk kakasına bulanınca köy yumurtası oluveriyor ya da... 

O zamanlar sadece hayretler içinde dinlediğim bu tuhaf işleri, geçen yıllar boyunca bizzat yakından gördüm. Bu düzenin misli misli hile karışmış haline şahit oldum, bu işin ''profesörlerini'' çooook yakından izledim. Ege'nin ilçe pazarlarında bile, pazara çıkan malların %95'inin sebze - meyve hallerinden geldiğini, kalan %5'inin de köylülerin ''Aman böcek, sinek yemesin'' diye zırıl zırıl ilaç boca edip yetiştirdiği ürünler olduğunu biliyorum artık. 

Tavsiye edebileceğim şey ne olabilir..? Organik pazarlar olmadığı kesin. Doğalcıyız, Yerelciyiz, Organikçiyiz diye her yeni gün onar - on beşer tane artan, üç saatte kurulmuş internet siteleri de değil. Belki ''iyi tarım uygulamaları'' olabilir önerebileceğim şey. Bildiğim kadarıyla pek çok Migros mağazasında böyle bir bölüm var. Kurumsal kimliklerinin ciddiyetine güvenerek, nispeten, olumlu bir görüşüm var bu reyonlar için. 

''Siz gerçek misiniz?'' diye bir soru geldi ki, soruyu soranla bir süre bakıştık, sonra ikimiz de gülme krizine girdik. :) Benden nefret eden ''organik pazarcılar'' böyle bir dedikodu çıkarmış çıkara çıkara... Pınar Kaftancıoğlu diye biri hiç yokmuş. Ya da olsa olsa İstanbul'da yaşayan bir pazarlama uzmanı imiş. Nazilli'de kurulu bir çiftlik de yokmuş. Ne orada yaşayan varmış, ne çalışan... 

Pes! :) 

1998'den beri buralarda, 2000'den beri de Nazilli'deyim. Kendime izin verdiğim Cumartesi günleri var burada olmadığım, bir de kırk yılda bir Kuşadası'na, torunumu ziyarete gittiğim günler... Kalan zamanda çiftlikten ayrıldığımı gören olmamıştır sanıyorum. Kızım, İpek; İsabeyli'de, Yüzyıl Bezci Koleji'nde okuyor. Ben de ipekhanim.com 'un iletişim bölümünde detaylı haritasını bulabileceğiniz, Ocaklı Köyü'nün tam ortasındaki çiftliğimde, bir tek gece bile dışarıda kalmaksızın bilfiil yaşıyorum. Varım yani! :) Bu saçmalıkların envai çeşidini duydum bu güne kadar ama bu, iyice aşmış. :)

''Biz şöyle bir gittik, baktık, kapılarında Antalya Hali'nden gelen kamyonlar mal indiriyorlardı'' gibi dedikodular da dönüyor internette zaman zaman. Sağolsunlar; organikçi, doğalcı, yerelci, bilmem neci internet siteleri en büyük rakipleri bellediler beni. Boş durmuyorlar hiç. Boş durmuyorlar da... ''Acaba'' diyorum, ''on yaşındaki çocuğun bile elinde fotoğraf çeken bir cep telefonu var artık, bunların elinde yok muymuş da bir fotoğraf çekselermiş, biz de görseymişiz?''. Hayal gören pek sevgili bu arkadaşların mutlaka bir doktora görünmelerini önerebilirim en fazla... :)

''Salçalar çiğden mi yoksa kaynatılarak mı yapılıyor?''. Bu da gelen sorulardan biriydi. Domatesler doğranıyor, kazanda kaynıyor, sonra kevgirlerde sıkılıyor. Çıkan püre tuzlanıyor, paslanmaz tepsilerde damlara kuruluyor. Güneş altında karıştırıla karıştırıla günleniyorlar. Anadolu'nun en ücra köyünde, bakkallarda dahi satılan ''salça tozu'' denen sentetik kimyasal asla kullanılmıyor. Adı ''Salça Tozu'' olduğu için masum duran bu acayip şey, aslında tüketiciler yüzünden bu kadar revaçta... Siz, ''salça çok tuzlu'' diye şikayet ederseniz, gıda endüstrisi de bu katkı maddesini kullanır. Böylece tuzsuz salçaya ulaşmış olursunuz. Ama bunu yıllar boyu tükettikten sonra hastalıklara yakalanıp şikayet etme hakkınız olmaz. 

Benzer durum tuzsuz zeytin talebinde de ortaya çıkıyor. Zeytin acıdır, buruktur. Bu acının çıkarılması için iki şey kullanılır. Tuz ya da kostik. Tuz, masumdur. Olması gerekendir. Zeytinleri akşamdan suya yatırırsınız, çıkar. Eğer akşamdan suya yatırmaya üşenir, tuzsuz zeytin talep ederseniz buyrun: Tuzu az, kostiği çok zeytin karşınızda! Bakkalları bırakın, köyleri dolaşan çerçi arabalarında bile satılıyor kostik. Sabun yapımında da çokça kullanılıyor. Yıllardır tüm Anadolu köylerinde zeytinyağlı sabun; börek pişirilmiş çıkma yağa palmiye yağı, pamuk yağı ve kostik eklenerek üretiliyor. Bunun aksine inanmak saflık maalesef... Kostiksiz kül, kil ve soğuk su ile kestirilen sabunu benden başka yapabileni görmedim. Uğraşacaklarını, becerebileceklerini de sanmıyorum. Sabuna kostiği salıp ''köy sabunu'' diye satmak varken bunu dürüst bir ürün olarak üretmeleri için bir sebepleri olduğunu da... 

''Neden sizde şu anda havuç yok?. 

''Neden çilek yok?''.

''Neden marul gibi gayet basit şeyleri 20 - 30 gün satıp sonra listeden çıkarıyorsunuz?'' soruları... 

Barbunya ya da... Havuç, havaların sıcaklığına göre Ekim - Şubat ayları arasında yetişir sadece. Bitti mi biter... Ama elbette kıştan bol bol sökülüp ilaçlanabilir, soğuk hava depolarına kaldırılabilir ve bu ilaçlı havuçlar tüm sene satılabilir. Şu mevsim satılan tüm havuçların sapsız olmasının nedeni de bu... Havuç benim en fazla beğenilen, en efsanevi ürünüm oldu yıllardır. :) Tadını bilen biliyor. Bitti mi de bitiyor. :) 

Marul... Sinekler ve salyangozlar, marulu acayip sever. Herbisit atılmazsa çok zarar ettirirler. Bu nedenle de hakikaten çok yoğun herbist kullanılır marulda. Benim gibi sıfır ilaç ile, bolca şehit veren bir marul tarlanız varsa yetişmek de biraz zor oluyor haliyle. :) Ara sıra durup beklemek gerekiyor yani... 

Çilek... Pazarcılar bu sene yeni bir laf bulmuş, geldi kulağıma: ''Çilek asla hormon kabul etmez.''. Buna inanan, forumlarda falan paylaşanlara da denk geldim. Bunu söyleyen, inanan, paylaşan herkese sesleniyorum. Yalvarıyorum. Allah aşkına elinizi vicdanınıza koyun. Bu çileği en fazla yiyenler, çocuklar... Bu günahın altından kalkamazsınız. Lütfen... Annelere de sesleniyorum. Karadut, böğürtlen gibi temiz ürünlerle ikame edin çileği. Yazın yolunuz bir köye düşerse, çilek yetiştiren birilerini görürseniz de sorun, belki vicdanları sızlar, anlatırlar... 

Barbunya... Barbunya Ege'de henüz çıkmadı. Bizim tarlamızda da beş kilo, on kilo falan yeni yeni dökmeye başladı. On beş gün sonra ancak başlanır toplanmaya. Haziran'ın ilk haftasında semt pazarlarından, Ege'den aldığınız tüm barbunyalar Antalya seralarının malıdır. Aksini söyleyen yalan söyler. 

''Mutfak Sanatları Akademisi, City's Nişantaşı falan derken İstanbul'a mı geleceksiniz? Tanıtımlara mı başladınız?''. Bu sorular da geldi. Hayır, gelmeyeceğiz. :) Mutfak Sanatları Akademisi'ndeki buluşma da, City's Nişantaşı'ndaki diyet şenliğine katılmamız da bir tanıtım etkinliği değildi. Sizlerle buluşmak, bir çay içmek, karşılıklı sohbet etmek içindi. MSA'ya sadece biz geldik, City's Nişantaşı'ndaki etkinliğin bir konsepti vardı; haliyle ikramlarımız ve standımız ile orada olmalıydık. Her ikisi de çok ama çok güzel geçti. :) Özellikle City's Nişantaşı'nda, bir ara ciddi ciddi izdiham oldu bizim standın önünde. Bizi tanımayan, sadece yolu oradan geçen hemen herkes büyük bir şaşkınlıkla ''Siz kimsiniz ya?'' diye sordu hayretle. İmza günü var sananlar olmuş... :) Bir gün mail attığınızda ya da telefonla aradığınızda artık yanıt alamazsanız bilin ki nazardan, artık ne olduysa... :) Şaka bir yana Allah nazardan korusun... Biz çok güzel bir şey becerdik. Eşi benzeri olmayan, hala olmayan bir çalışma bu. Karşılığını da sizlerden fazlasıyla aldık. Çok ama çok teşekkür ederim bir kez daha. Ocaklı Köyü'nün ortasında başlayan, komşu dört köyün, dört köyde yaşayan hemen herkesin hayatını değiştiren bu ''şey''; bir devrimdir bana göre. İnşallah taklitlerden, iftiralardan, kötülüklerden tamamen sıyrılır bu yapı. Çakmaları değil, örnekleri çok olsun isteriz. 

Tatile çıkanlara ''iyi tatiller'' dilerim şimdiden. Biz hep Ocaklı'da, çiftliğimizdeyiz. İstanbul - Bodrum yolculuklarınızda falan yolunuzu toplamda bir buçuk saat uzatmayı göze alırsanız, mutlaka ama mutlaka bekleriz. Ben o anda meşgul olsam bile, sizi ağırlayacak pek çok insan var burada. Gelin mutlaka. :) 

Tatil demişken... :) ''Ya Pınar Hanım biz tatile gidiyoruz da ne yiyeceğiz orada otelde?'' diye soranlar da oldu. Tamam, az çok biliyorum da yine de pek öyle otorite sayılabilecek bilgim yok açık büfeler hakkında. :) Araştırayım biraz dedim. Fırsat buldukça takip ettiğim Ekşi Sözlük'te, mesleğinde gördüklerine dayanamayıp açık yüreklilikle anlatan bir aşçının bilgi aktarımı ile karşılaştım. Kahkahalar ile güldüm okuyunca. Tatile çıkacakların kulağına küpe olsun. :)

''Eğer her şey dahil sistemin uygulandığı bir otelde tatil yapacaksanız kulak kabartınız. Aşağıdakileri peşinen kabul etmiş oluyorsunuz. 

Kırmızı et olarak genelde hindi eti kullanırız. Bu da yapısı gereği fazla süner. Ne kadar pişirirseniz pişirin elastiki bir yapısı vardır. Müşteriler genellikle çok az pişmesinden şikayetçidir. 

Balık olarak Alabalık ya da Kuzu Balığı vardır. Kuzu Balığı da tercihen tuzda pişmiş olarak verilir. Aslında tükettiğiniz şey, köpekbalığıdır. Ben hiç kuzu balığı pişirdiğimizi hatırlamıyorum. Tuzda pişirmemizin nedeni, lezzet farklılığını ortadan kaldırmaktır. 

Donmuş balıklarda genelde Sudak ve Kalamar kullanılır. Ahtapot, Ege Bölgesi'nde daha yoğundur. Tabii ki bunları biraya bastırıyoruz. 

Bir gün akşam büfesinde kalan 50 - 60 kg. eti, tabii ki çöpe atmıyoruz. Bu, müsrifliktir. Stajyerlere sosu yıkatıyoruz ve başka bir sos ile bağlayarak ertesi gün büfeye sunuyoruz. Örneğin Demiglace sos ile pişmiş bir yemeğin etlerini alıp Hollandez sos ile tekrar büfeye sunuyoruz. Ama Hollandez sos öyle kolay değildir. Emeğe saygı lütfen... 

Pastane bölümü... Hani bir pastaneye gittiğinizde vitrindeki o devasa boyuttaki tatlıları gördüğünüzde ve fiyatını sorduğunuzda içinizi tuhaf bir sevinç kaplar ya... Eve gittiğinizde tüketirsiniz, tadı da çok lezzetlidir ya hani... 

Ya da her şey dahil sistemini uygulayan bir otele gittiğinizde büfede devasa boyutlarda, krem şanti ile kaplanmış yaş pasta tarzında pastalar karşılar ya sizi. Kime sorsanız ismini bilmediği, herkesin birbirinin yüzüne aval aval baktığı, maşa ile tabağınıza koyarken stajyer çocukların kikirdeyerek sizi izledikleri pastalar vardır ya hani...

Evet evet onlar işte, doğru bildiniz. Biz onlara ''DOYURAN'' deriz.

Bir akşam önceden kalan artıkları çocuklar büfeden toplar, pastanedeki demi chef'ler bu tatlıları bir güzel yoğurur ve akabinde üzerine pralin, damla drop, çırpılmış krema, en sonunda da meyve aromalı krem şanti ekleyerek tekrar büfeye gönderirler. 

Bu durumdan müşteriler şikayetçi değildir çünkü ilk önce biten pastamız bu Doyuran'dır. Hatta takviyesi olmadığından mütevellit, bazı müşteriler şikayet ederler alamadıkları için. 

Pastanelerde bu olay biraz daha hijyeniktir. Eğer sahibi çok iğrenç bir adam değilse sadece vitrindeki pastaları kullanır. 

Kasaphanede işler, bütün gelen parçalara bakar. Genelde köftelerde dana döş ve gerdan kullanılır. Eğer menüde Adana Kebap ya da Urfa Kebap var ise yemeyiniz. Tekrar söylüyorum, her şey dahil sistemin olduğu bir otelde Adana Kebap yemeyiniz. Elinizi bile sürmeyiniz. 

Soğuk bölümünde ise işler çığrından çıkmıştır. Genel olarak, yapılan portör muayenelerinde gaita oranı çok yüksektir. Bunun nedeni, mutfak personelinin hijyeninin yanı sıra mayonez içerikli yiyeceklerin bu bakterilerin gereğinden fazla üremesini sağlamalarıdır. 2000 kişilik bir otelde yapılan rus salatasını, aşçıların elleriyle harmanlamadığını düşünmez birazcık saflıktır. 

Eğer Türk Gecesi var ise ve menüde çiğ köfte de mevcutsa hemen koşa koşa gidip atlamayın. Önce bir düşünün. 1 kg. çiğ köfte 2 saatte yapılıyor. Orada bulunan çiğ köfte en az 20 kg. 'dır. Eğer tam kıvamında olduğunu düşünüyorsanız işler sandığınızdan daha kötüdür. Stajyerler ayaklarına poşet giyer ve büyükçe bir kazanın içinde bir güzel yoğururlar. Kıvamı mükemmel oluyor ama tadını bilmiyorum. Müşteriler iyi olduğunu söylüyor. 

Bütün bunlara karşın büfede hiçbir masraftan kaçınılmaz. Müşterileri aldatmak için bol bol karpuz ve kabak dekoru yaparız. Bir gün saydığımda büfede 20 çeşit yemek olmasına rağmen 50'ye yakın dekor vardı. Önce gözünüzü doyurmak nedir, bunu çok iyi biliriz. 

Patates içeren yemekler bol kalorilidir ve tokluk hissi verirler. Çalıştığım mutfakta en az üç kişiyi patates çuvalının başına dikerim. Sabahtan akşama kadar patates soydururum. Bir öğünde en az üç yemeğim patetes içeriklidir, siz fark etmezsiniz de patates gördüğünüzde saldırıyorsunuz. İçgüdüsel bir şey galiba... 

2000 kişilik bir otelde, sıcak büfede en az 20 kişi çalışması gerekir. Akşamları yemek yediğiniz büfenin önünde bekleyen aşçıların sayısı 4'ü geçmiyorsa ve kılık kıyafetleri temiz ama düzensizse orada işler pek iyi gitmiyor demektir. Ben, mesleğimi saklayarak hemen muhabbete girerim ve sıcak bölümünün yemeklerinin diğer bölümlerden iyi olduğunu söylerim, çok yorulduklarını tahmin ettiğimden bahsederim. Hemen kaç kişi yapar, nasıl yapar, maaş durumu nedir dökülürler. Bu şekilde otel değiştirdiğim çok olmuştur. 

Mümkün olduğunca şov olarak tabir edilen, o anda hazırlanan yemekleri tercih edin. Sıra bekliyorsunuz, biliyorum. Lezzetsiz ama hijyeniktir. 

Pasta tüketecekseniz dilimlenmiş yaş pastalara ağırlık vermeyiniz. Detayına girmeyeceğim, başım belaya girebilir.''

''Hidrofobik Suaygırı'' takma adlı biri yazmış. :) Birazcık düzeltip kısalttım. 

Kalın sağlıcakla.

Endişeli anne Çiğdem